De afgelopen dagen heb ik mij beziggehouden met het organiseren van een workshop over het lef om te veranderen. Waar gaat het om, uit een enquête bleek dat er binnen een bedrijf te weinig aandacht is voor loopbaanperspectief. De medewerkers wachten te veel op de acties van de leidinggevende zonder zelf de teugels in handen te nemen.
Er zijn, onder andere, twee kanten aan loopbaanperspectief. De een is de medewerker met alle bagage die hij in zich heeft maximaal laten ontwikkelen, binnen de mogelijkheden van de organisatie. Daarmee beoog je dat beide daar profijt van hebben. De andere kant is de behoefte van het bedrijf aan continuïteit. Door te investeren in de medewerker, met de inzet van de juiste HRM-tools, wordt er voor gezorgd dat bij doorstromen van de een diens plek door een ondertussen opgeleide ander kan worden ingevuld.
Omdat te weeg te brengen moet je mensen, die van nature afwachtend zijn, in beweging krijgen en dat was het geen de workshop tot stand moest brengen. Blijkbaar waren de verwachtingen anders want de signalen die terugkwamen waren onder andere: "Wat heeft dit voor zin in het licht van de taakstelling?' "Ik ben te oud om nog wat te gaan doen!", "Het MT gebruikt dit als window dressing omdat er toch geen ruimte is, maar er nu wel aandacht aan is besteed!, "Ik had tools verwacht om te gebruiken en niet een workshop zoals die nu werd gegeven!".
Jammer, de indruk ontstaat dat de aanwezigen niet in staat waren los te komen van hun vooroordelen en hun vooringenomenheid. Ze begrijpen niet dat ze slechts plussen en minnen zonder de kern van de boodschap te begrijpen. Om in beweging te komen moet je zelf wat gaan doen. Of zoals de nieuwe paus in zijn mis aangaf: "Als je niet beweegt, sta je stil" en dat geldt niet alleen voor het fysiek stilstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten